Ang Turnilyo sa Utak ni Erika

Hi Blog. Good morning. Magsisimula na sana akong magsulat nang nagtext siya. Nakapag-usap na kami. Gusto ko sanang pagdudahan siya pero marinig ko lang boses nya kampante na ako. Gusto kong magalit sa kanya pero makausap ko lang sya napapawi lahat ng inis, ng takot, ng tampo. At kahit kailan di ko nakuhang magalit sa kanya. Siguro nga, Blog. Eto na yun. Sana, eto na yun. Eto na talaga.

Waiting game. Ano na ba sunod naming kabanata? May bukas pa ba kami. Sa totoo lang, Blog, sa dami ng guys na romantically linked sa akin, sya yung gusto kong huli na. Kumakapit ako kasi ayoko na pong maghanap o matagpuan pa ng iba. Siya na kasi yung sagot sa lahat ng agam-agam ko. Siya na yung nakikita kong swak sa buong ako. Pero, yun din kaya ang iniisip nya?  Hindi ko alam kung ano pa ang plano nya para sa amin. Nagtext sa umaga buong araw walang paramdam. Hindi siguro niya nararamdan kung gaano kabigat ang nangyayari. Sa kabila ng sobrang pagkagusto kong mahalin sya, naitutulak nya ako palayo. Ako lang ba o talagang nangyayari ito? Ibang iba na kasi sya... Kampanteng walang magbabago. Iabandona man nya ako, hindi man sya magparamdam, baliin man nya ang mga pangako nya, hindi man kami magkita ng ilang araw na naging linggo na umabot na ng ilang buwan at hindi ko alam kung kakayanin kong magbilang ng taon o mga taon o kahit dekadang walang nagbabago sa nararamdaman ko. ...

Bakit ang sarap magsulat kapag mabigat ang loob? Bakit mas madaling sumama at mawala sa mga letra sa mga panahong ito? Bakit sa kabila ng maraming kamag-anak, kaibigan at kakilala, higit na pinipiling katuwang ay ang papel at pluma? O sa kalagayan ko, ikaw Blog, ang kasama ko.  Kung umiinom ka lang, kanina pa kita nayayaya at maghapon tayong magtatagayan. Mula sa mga simpleng tawanan at kababawan hanggang lunurin tayo ng alak sa luha ng kapighatian. Kaso hindi ka umiinom. Kaya sasabayan mo nalang siguro ako at sasabihin, iyan ka na naman nagpapakasawi. Sigurado ka bang iniisip ka nya? Nakakatiyak ka bang piniproblema ka nya? Naaalala ka ba nya o hindi kaya gumagawa ba sya ng plano para maayos ang lahat?  Walang kasigiraduhan. Gaya ng pag-aalangan mong magpakumbaba ngayon kahit gustong gusto mo na. Gaya ng pangungulila mo sa kanya pero may pagtitimpi ng nararamdaman. Gaya ng pagmamahal mong bumubuhay sayo at kumikitil. Isang malaking kalabuan. Siguro yan ang sasabihi...

Sa dami ng kwento ko marami ngayong bumabagabag sa akin... Simula nung pumuntang States si Villegas, nahihirapan akong makahanap ng taong mapagsasabihan ko ng sama ng loob ko. Yung tipong kailangan ko na talagang magpakatatag, sa pinaka-ibigsabihim ng salita na ito. Nawala na yung karapatan kong maging mahina at malungkot. Pero, Blog, malungkot ako. Seryosong lungkot. Wala akong mapagsabihan ikaw lang at ang malawak na mundo ng internet na hindi ko naman alam kung sinong nakakabasa. Oo, mundo ng internet, malungkot ako.  Malungkot ako dahil nasasaktan akong nakikita si Jio nahihirapan sa mga sugat nya...sana sa akin na lang lahat iyon. Malungkot ako dahil nandyan si Kel pero parang wala naman. Wala akong makapitan. Wala akong masandalan. Sinasabi nya mga problema nya sa akin. Parang kapag ganun, hindi na ako pwede mag-open up sa kanya kasi baka makadagdag pa. Hindi ko alam. Salamat Blog andyan ka. Di bale, wala ka namang damdamin. Alam kong hindi ka magtatampo kung tinata...

Andami-daming kuwento sa isip ko ngayon. Wala na akong mapagsabihan na iisa o mangilan-ngilang tao lang. Gaya nung elementary, may Angela. Nung highschool, may Angela, Analia at Phen. Nung college, may Madz at Marian. Lalong lalo nang may Villegas. Nung jf, may Kath at Ivy. Nung tp, may Manjo at April... Lalong lalo na may Villegas. Akala ko si Kel, magiging bestfriend ko rin sya. Pero hindi ko na sya matakbuhan. Hindi ko na sya mahabol sa layo ng distansya namin. Parang hindi na sya ganun ka interesado sa buhay ko. Parang hindi ko na alam kung nasaan na ba kami. Wala nang madalas na text messages (kasi busy raw sya) wala nang expressions of emotions and feelings (kasi pagod daw sya) Baka unti-unti na naming inaalis ang isa't isa sa kanya kanyang buhay. Dapat ba kong lumayo na? Dapat ba kong kumapit pa? Saan ako lulugar? Saan ako pupunta? Saan ba ito patungo? Ang bigat sa dibdib. Parang inaatang sa akin yung mamiling umalis o manatili sa walang pagkakahawak. Ngayon, kaya na...