Habang ang tingin ng buong mundo, masayahin kang tao kasi pala-tawa ka at pala-ngiti. Halos lahat nagiging kagaanan mo ng loob, ang hindi nila alam ang laki ng puwang sa iyong puso. Dahil sa mga panahong gusto mo sanang kasama ang iyong pamilya, nakatalikod sila sayo. Habang tingin nilang lahat, ang tatag tatag mong tao, hindi nila alam sobrang bugbog na ang isip at puso mo. Naghuhumiyaw na nang tama na. Walang handang makinig. Kung meron man, walang nakakaintindi ng sakit at takot na bumabalot sayo. Unti-unti kang pinapatay. Napakasaklap. Habang tingin nila ay napakagaling mo sa halos lahat ng bagay, hindi nila alam na ang bawat umaga pagmulat mo ay mahaba-habang pagkumbinsi sa sariling higit ka sa basurang pakiramdam mo--madumi at kailangan nang idispatcha. Habang himbing ang lahat dahil malaki ang kumpiyansa ng magandang bukas, eto ka nangangambang baka eto na ang huling gabi. Ako iyan. Pero nung nakita ko sa monitor ang mukha mo anak, payapa at himbing. Sa kabila ng dami
Blog, may tanong ako sa'yo. Bakit kaya tayo nagagawang lokohin ng taong mahal natin? Grabe naman 'to. Oo na, andun na tayo sa nagkamali at patawarin na pero bakit nila nagawa? Ang hirap kasi, blog. Iniisip ko pa rin bakit ako nagagawang lokohin? Alam mo, isa lang ang naiisip kong dahilan. Kasi hindi ako worthy. Hindi ako worthy seryosohin dahil sa nakaraan ko. Ayoko nang i-elaborate ito kasi alam mo na to, blog. Hindi ako worthy para sa loyalty nila dahil hindi ako kadisplay-display. Hindi ako yung babaeng ang sarap isama sa mga kaibigan at mga kamag-anak at iflaunt na "eto nga pala ang babaeng mahal ko" kasi di ako kagandahan, katangkaran, kakinisan at kaputian. In short, di kasi ako maganda. Pero mabait naman daw ako at talagang dedicated. Malambing at maalalahanin. Masarap naman daw ako magmahal. kaso... Hindi ako worthy maging only option. Pero maganda akong gawing meantime option habang hindi pa nila nakikita yung babaeng masasabi nilang eto na
It's been a while, blog. Gusto kong sabihin sayo na God answers our prayers. Niregaluhan ako ng pinakamamahal kong lalaki ng relo. Napakaganda nya. Kumikinang at bagay sa aking kamay. (Feeling ko.hahaha) Higit sa ganda ng relo, pinakamagandang regalo nya sa akin ay KANYANG ORAS. Naramdaman ko yung pagmamahal nya sa akin sa maraming pagkakataong kasama ko sya. Yung hindi hati ang oras nya para sa ibang bagay. Naka-focus sya sa amin nila baby. Isang paalala rin ang relo nang kanyang katapatan SA LAHAT NG ORAS. Maaaring maraming magaganda at sexy dyan, ano laban ng 7-month preggy dun. Pero ang makamundong pangangati, mairaraos yan ng wala pang limang minuto. Worth it ba yun para isakripisyo pagmamahalan at katapatan sa isa't isa? Mas ayos na akong gawin yung mga bagay na yun sa taong mahal ko dahil mapapanatag akong wala akong sinasaktang tao dahil sa pagiging makasarili. Napakahalaga sa aking ng relo na yun pero higit sa lahat napakahalaga sa akin ng bawat oras na an
Comments
Post a Comment