Ang Turnilyo sa Utak ni Erika

Death. What if I die soon? Death is inevitable. Lahat naman tayo dun papunta. Kaya kelangan handa. I am in pain now.  Usually, death comes with pain. Kaya ko siguro naisip sumulat tungkol dito. Plus 2017 will die today. Good thing about dying year, it dies with all the heartaches and nightmares. Going back, kapag namatay ako, tatlong action plans lang. 1. Si Jiren mapunta sa tatay nya. Sana alagan at mahalin syang mabuti. 2. Si Jio kay Tito Doods. Sorry sa hassle, Tito. Pero sayo ko lang mapagkakatiwala siya. 3. Ilibing ako sa San Pablo. Gusto ko ring humingi ng tawad sa tatlo: 1. Una, sa Panginoon. Napakasama kong anak sa kabila ng lahat ng biyayang binigay Nyo po sa akin. 2. Pangalawa, sa mga magulang kong lubos kong nasaktan 3. Pangatlo, sa sarili ko para sa lahat ng kabiguan. Sa lahat ng mga nagbigay ng tunay na pagmamahal at pagkakaibigan, Maraming maraming salamat. Sa sobrang dami nyo, di ko kayo maiisa-isa. Sa aking mga anak, lalo na sayo Jiren, kung mawa

Lord, take this cup away from me. But Your will, not mine, be done.

Kagabi,sumuko na yung pumatay dun sa mag-inang nakatira sa Cavite. Apparently, kabit sya nung babae. Si mister nasa ibang bansa at nagtatrabaho, umuwi nitong December. Bago makauwi, nangyari ang karumaldumal na pangyayari. Pinakita sa balita ang palitan nila ng mga sweet messages, mga malalambing na pictures kasama pa pati anak niya. Sobrang nakakalungkot. Hindi na para sisihin ang babae dahil tingin ko, nangyari na yung pinakamalalang consequence sa pagtataksil nya sa kanyang asawa. Tumatak sa akin yung sinabi ng mister nya na araw-araw silang mangkausap at nagpapalitan ng I love you sa isa't isa kaya hindi nya pinaghinalaang may kalaguyo ang asawa nya. Sana makahanap na ng peace of mind si Kuya at napakasakit ng nangyari sa kanya. Nakakarelate ako sa sitwasyon nila.Pero hindi ko man lang naisip kahit kailan na ipagpalit ang asawa kong subsob sa trabaho para sa amin tapos manlalalaki lang ako.. Yung magiging ka-close pa ng anak namin? Ayokong magsalita ng tapos pero kung mah

It's been a while, blog. Gusto kong sabihin sayo na God answers our prayers. Niregaluhan ako ng pinakamamahal kong lalaki ng relo. Napakaganda nya. Kumikinang at bagay sa aking kamay. (Feeling ko.hahaha) Higit sa ganda ng relo, pinakamagandang regalo nya sa akin ay KANYANG ORAS. Naramdaman ko yung pagmamahal nya sa akin sa maraming pagkakataong kasama ko sya. Yung hindi hati ang oras nya para sa ibang bagay. Naka-focus sya sa amin nila baby. Isang paalala rin ang relo nang kanyang katapatan SA LAHAT NG ORAS. Maaaring maraming magaganda at sexy dyan, ano laban ng 7-month preggy dun. Pero ang makamundong pangangati, mairaraos yan ng wala pang limang minuto. Worth it ba yun para isakripisyo pagmamahalan at katapatan sa isa't isa? Mas ayos na akong gawin yung mga bagay na yun sa taong mahal ko dahil mapapanatag akong wala akong sinasaktang tao dahil sa pagiging makasarili. Napakahalaga sa aking ng relo na yun pero higit sa lahat napakahalaga sa akin ng bawat oras na an

The closer it gets, the thinner the chances. Di na po ako nag-eexpect. Describing my life now in one word? D I S A P P O I N T M E N T I am so disappointed with myself and with the choices I make.

Habang ang tingin ng buong mundo, masayahin kang tao kasi pala-tawa ka at pala-ngiti. Halos lahat nagiging kagaanan mo ng loob, ang hindi nila alam ang laki ng puwang sa iyong puso. Dahil sa mga panahong gusto mo sanang kasama ang iyong pamilya, nakatalikod sila sayo. Habang tingin nilang lahat, ang tatag tatag mong tao, hindi nila alam sobrang bugbog na ang isip at puso mo. Naghuhumiyaw na nang tama na. Walang handang makinig. Kung meron man, walang nakakaintindi ng sakit at takot na bumabalot sayo. Unti-unti kang pinapatay. Napakasaklap. Habang tingin nila ay napakagaling mo sa halos lahat ng bagay, hindi nila alam na ang bawat umaga pagmulat mo ay mahaba-habang pagkumbinsi sa sariling higit ka sa basurang pakiramdam mo--madumi at kailangan nang idispatcha. Habang himbing ang lahat dahil malaki ang kumpiyansa ng magandang bukas, eto ka nangangambang baka eto na ang huling gabi. Ako iyan. Pero nung nakita ko sa monitor ang mukha mo anak, payapa at himbing. Sa kabila ng dami

showing little emotion or excitement Yun ang ibig sabihin nun. Nasa dulo na ako ng pagho-holdback ulit. Pakiramdam ko napaka-vulnerable ko. Nandito na ako sa puntong gusto ko nang itago yung nararamdaman ko. Kasi, pakiramdam ko, meron ulit na iba. Meron ulit nagpapagaan ng loob nya. Meron syang pinopormahan. At hindi ako yun. Well, ano bang kaya ko ipagmalaki? Pakain lang din naman nya ako. Bukod sa makinig sa mga kuwento nya, wala na. Bukod sa pagiging andyan palagi para sa kanya, wala na. Bukod sa mahalin sya, wala na. Alam ko namang hindi ako yung klase ng babaeng sinasabi ng mundong bagay sa kanya. Kapag naaalala ko yung mga sinabi nya dun sa babae dati, nanliliit pa rin ako kasi totoo naman yun. Hindi ko nga lang akalaing ganun ang tingin nya sa akin at hindi nya tanggap ako bilang ako. Gusto ko lang malaman, mata sa mata, kung mahal ba talaga nya ako. Kung totoong ako na yung pinipili nya hanggang dulo. Kung totoo yung mga plano nya para sa amin. Kasi kung sasabihin nam

Alam mo yun, blog. Nakakabastos lang eh noh.  Ignorance is a bliss nga talaga. Yung alam mong may mga ka-chat syang iba at talagang deliberately hindi nya sineen yung chat mo. Fine. Erika, tanga tanga mo talaga. Mahilig ka maniwala sa salita. Lagi kasing sa gawa!! Gawa yung pagbasihan mo. Kung di ka nya priority, kung kakausapin ka lang nya kasi kakakulit mo at kakatawag mo, makaramdam ka na naman. Lumugar ka naman. 

Ang lakas ng ulan. Nakakalungkot yung ulan. Kasinlungkot ng puso ko ngayong wala na si Kingking. Bakit sya nawala sa amin? Wala na yung baliko kung tumitig sa akin. Yung hindi magtatangkang umalis ng bahay kahit di ko naman sya masyado naalagaan. Ganun siguro talaga, naaappreciate mo lang yung loyalty ng isang nilalang kapag nawala na. Ang mali ko, yung mga tao at hayop na nagiging matapat sa akin, sila pa yung hindi ko pinapagtuunan ng pansin habang sa ibang option lang ako pero kung gawin kong libre yung sarili ko para sa kanila, akala mo ganun din sila sa akin. Mundo nga naman. Nakakahinayang. Si kingking. At ang mga panahon nailaan sa mali. 

I am currently into playing Wordscape. Crossword puzzle composed of 3 to 7-letter words that are made out of 6-7 letters given. Nakakahasa ng utak. Isa sa mga salitang natutuhan ko ay ang salitang FEALTY. Akala ko medyo malapit sya sa salitang Realty o kaya Frailty pero hindi. Nagulat ako nang malaman ko ang ibig sabihin nito ay "intense fidelty" or "loyalty to a person, group, etc." Kung meron mang isang salita na pinakatumpak na mailalarawan ang aking 2017, ito ay ang salitang fealty. Hindi lang basta loyalty o fidelity kundi INTENSE fidelity. Fealty. Madaling maging matapat sa panahong masaya ang lahat. Madaling maging loyal kapag walang bahid ang relasyon. Pero ang hirap kapag hindi ganun ang sitwasyon. Ngayong taon, sinubok ako. Pero iba pala pag tunay mong mahal ang isang tao. Magiging matapat ka sa kabila ng sakit. At kahit gaano kasakit, magiging matapat ka pa rin. Magiging matapat ka sa kabila ng mga tukso. At kahit gaano nakakaakit yung sitwasyo

Ano kaya talaga ang plano ng Diyos sa akin? Pangalawang araw ng simbang gabi. Tumatak talaga sa akin yung divine initiative. Madalas, akala natin yung nangyayari sa atin ay kagustuhan natin pero ang katunayan laging may nais si Lord. Nung isang araw, naisip ko bakit lagi na lang ako nasasaktan. Sabi nila kapag paulit-ulit na nagyayari sayo, malamang sayo na yung may problema o pagkukulang. Antagal naming nagsama ni Rusty, matagal-tagal din kami ni Kel tapos ngayon yung sa amin ni Erwin. Yung naramdaman kong heartache patindi-tindi nang patindi. At kapag nasasaktan na ako, napapansin kong may malaki at mataas akong pader na ginagawa. Matapos akong lokohin ni Rusty, isang taon pa bago kami naghiwalay. Kinailangan ko pa ng isang Kel para makawala kasi iniisip ko, wala nang lalaking darating. Yung sa amin ni Kel, ganun din. Verbal abuse naman, nahuli kong lumalabas kasama ng ibang babae, malalanding chat exchanges. Wala na rin talaga pero di ko hiniwalayan kaagad. Ilang buwan pa an

Disclaimer: hindi ito post na profession of love. Hindi sweet o anything. Isa itong rant. "Huwag kang magsabi ng I love you kung napipilitan ka lang." Excuse me lang po ha. Nung unang beses na sinabi kong mahal kita. Mahal talaga kita. Walang halong pilit at pagpapanggap. Nung sinabi kong mahal kita. Buong puso yun. Hindi ako huminto sa salita kasi sinamahan ko yun ng gawa. Binuhos ko ang sarili ko sayo. At sa mga panahong ang hirap mo nang mahalin, mahal pa rin kita. Sa kabila ng lahat ng sama ng loob at sakit, mahal pa rin kita. Sa gitna ng pagkatakot at agam-agam, mahal pa rin kita. Kasi, alam mo, higit sa salita, mas mahalaga ang gawa. Kahit pakiramdam mong napilitan akong sabihin yun, boses ko lang yun. Siguro, may karapatan naman akong mainis. May karapatan akong magalit kasi sa pinakamatamis mo man sinabi, sinasabi at sabihin ang I love you mo, hindi man tunog napipilitan, naging totoo ka ba sa mga salita mo? Sabi nga sa kantang More Than Words, "

Blog, may tanong ako sa'yo. Bakit kaya tayo nagagawang lokohin ng taong mahal natin? Grabe naman 'to. Oo na, andun na tayo sa nagkamali at patawarin na pero bakit nila nagawa? Ang hirap kasi, blog. Iniisip ko pa rin bakit ako nagagawang lokohin? Alam mo, isa lang ang naiisip kong dahilan. Kasi hindi ako worthy. Hindi ako worthy seryosohin dahil sa nakaraan ko. Ayoko nang i-elaborate ito kasi alam mo na to, blog. Hindi ako worthy para sa loyalty nila dahil hindi ako kadisplay-display. Hindi ako yung babaeng ang sarap isama sa mga kaibigan at mga kamag-anak at iflaunt na "eto nga pala ang babaeng mahal ko" kasi di ako kagandahan, katangkaran, kakinisan at kaputian. In short, di kasi ako maganda. Pero mabait naman daw ako at talagang dedicated. Malambing at maalalahanin. Masarap naman daw ako magmahal. kaso... Hindi ako worthy maging only option. Pero maganda akong gawing meantime option habang hindi pa nila nakikita yung babaeng masasabi nilang eto na

Panananalig. Nitong mga nakalipas na araw, sinusubok ang aking panananalig. Siguro natatawa habang napapailing na ang Diyos sa akin. Ang gulo ko kasi.. Sinasabi kong nananalig ako sa Kanya pero di naman ako tumitigil kakapangamba. Sabi ko na lahat ng pag-aalala ibibigay ko sa Kanya pero makikinig pa rin ako sa mga bulong ng kapraningan at kung anuman. Papalalimin ang imahinasyon ng ka-negahan hanggang matabunan na ang sinasabi kong panananalig sa kanya ng pag-aalala.. Minsan iniisip ko, ako ang lumalason sa sarili kong pag-iisip. Kasi ilang beses nang pinatunayan ng Panginoong hindi nya ako pinapabayaan. Dinidinig nya ang aking mga hinaing. Hindi nya ako pinapahamak. Pero nagdududa pa rin ako sa kakayahan Nyang pawiin lahat ng pangamba kasi "He got me covered." Kaya di rin nakakapagtakang hirap akong magtiwala. Kasi Sya ngang All-knowing and Powerful, napagdududahan ko pa. Father, bless me with the gift of Faith to entrust everything to You and to You alone. Para

Nahihirapan akong intindihin ang sitwasyon. Pinapasakay mo na naman ba ako? Tinutulak mo na ba ako palayo? Kasi nasasaktan na ako.. Ang pagbati, wala pang ilang segundo para masabi pero kahit yun pinagkakait mo na? Huling iloveyou mo pabulong pa? Gusto kong intindihin at lawakan ang aking pag-unawa pero di ko maalis ang masaktan at magduda.. Pero sa ngayon, didistansya na muna ako.. Kung maalala mo, okay. Kung hindi, di ko na ipipilit. Nakakahiya naman sa trabaho mong kayang kunin lahat ng oras at atensyon mo at di kaya akong tirhan kahit onti.

Kanina, galit na galit sya kasi nung tinanong ko kung sino kausap nya, pinagdududahan ko raw sya. Alam kong mali ako dun kasi alam ko namang subsob sya sa pagtatrabaho kaso di ko maalis ang matakot. Baka mamaya sa pagkampante ko at pagwawalang bahala, masaktan ulit ako. :-( Sa totoo lang, kapag nangyari yun, hindi ko na kayang magpatawad. Pasensya na Lord pero parang hindi ko na alam saan ko huhugutin yung pagpapatawad. Minsan (madalas.hahaha) nagdi-daydream ako. Iniisip ko kung anong gagawin ko kapag dumating yung puntong yun. Alam ko sa sarili kong siya lang yung gusto kong makasama panghabambuhay. Siya na yung huli kong mamahalin. Sa kabila ng katotohanan na iyon, kapag nagawa nya akong lokohin, lalayo ako. Siguro yung sa bata, hindi. Pero yung sa amin, wala na. Iniisip ko mag-aala Amor Powers ako at matitikman nya ang batas ng mga api. Aasikasuhin ko na lang yung mga bata at tutunghayan ang buhay nya sa malayo. At kapag nakita nya ako ulit, mapagtatanto nyang ako yung mahal

Sino kang nagbabasa ng blog ko? Mag-iwan ka naman ng komento. Ang hiling ko lang isang pagbati ng umaga at gabi. Patunay na naaalala mo ako. Kaso kahit yun wala. Andun na tayo sa mahirap ang trabaho mo pero ang hindi ako maalala sa maghapon parang hindi ka ganun. Di ko ulit maramdaman yung sinseridad ng mga iloveyou mo.. May pinaglalaanan ka na ba ulit nung iba? Sana kung may ginagawa kang kalokohan, hindi mo ito pagsisihan..

Di ko akalaing andito ulit ako sa punto ng paghihintay. Nag aabang ulit para mapuyat at magbantay. At habang naghihintay, lumulobo ang tiyan, nanakit ang likuran at nangangalay ang buong katawan.  Iba talaga ang instinct ng isang ina. Malakas talaga ang pakiramdam ko kung ano ang kasarian nya. Sobrang in denial lang. hahaha. Magaling talaga ang Panginoon. Binigyan nya kami ng lalaki kasi ganun yung nature of work ng daddy nya. Iba kasi kapag babae ang anak, kelangan talaga andyan palagi ang tatay para iparamdam ang security niya. At danas ko yan.  Baby, gaya nga ng sabi ko sayo palagi, mapa-girl o boy ka man, lumabas kang normal and healthy, masaya na ako. Mahal na mahal kita. Kahit madalas nasa site si daddy, aalagaan kita nang mabuti. Kayo ni kuya Jio.  Nilalakasan ko ang loob ko pero sa totoo lang, natatakot ako. Di biro ang manganak. Sana po Panginoon, huwag Nyo po kaming pababayaang mag-anak. 

Nakakapagod nang umiyak, blog. Nakakapagod humingi ng tawad para sa kasalanang hindi ko ginawa. Nakakapagod nang patuloy na patunayan ang sariling hindi mo kayang magloko. Sabi ko sa sarili ko, hindi para sukatin ang pag-ibig nya para sa akin. Basta ako, magmamahal. Di baleng kalimutan nyang batiin ako sa umaga, basta ako binati ko sya. Di bale nang saktan nya ako, basta ako hindi ko sya sasaktan. Dahil ang pagmamahal ay pagbibigay at hindi pagtatantos ng mga nagawa at hindi nagawa. Eh wala eh, mahal ko sya, blog. Pero eto na naman, binabalot ako ng takot. Paano kung sya ay hindi pala nagmamahal kung hindi nagkakagusto lamang sa ideya na mahal ko sya? Paano kung ang pagbibigay nya ay hindi mapagparaya kundi humihingi ng kapalit? Paano kung ang pagsambit nya ng matatamis na kataga ay mula lamang sa isip at namutawi sa bibig pero hindi tumatak sa puso? Paano kung dumating sa puntong naubos ang pagmamahal na kaya kong ibuhos? Paano kung naubos na ako mula sa mga emosyong lumalatig

May nakilala akong lalaki, bes. Taon na ang nakalipas. Itong araw na rin to. Sa akin, fun fun lang. Walang attachment. Ni hindi nya alam tunay kong pangalan. Akala ko gaya lang din sya ng iba. Nung una ko syang nakita, wala naman masyadong impact. Tropa lang. ganern. Tapos nagbago ang lahat ng nagpasama ako sa kanyang lumabas. Hahaha. Aminado naman akong ako ang humawak sa kamay nya. hahaha. Pero di ko akalain mula nun magbabago ang lahat. Dun ko napansin yung ganda ng mata nya. Sobrang tamis nyang ngumiti. Ang gentleman pa. Pakiramdam ko bumata ako ng higit sa sampung taon kasi grabe nya ako pakiligin. Marami na ang nangyari simula noon, bes. Ang hirap idetalye. Kwento ko sa personal pero eto ang clue. Sa unang pagkakataon, nakahanap ako ng katapat. Tinamaan talaga ako. Simula nung nakilala ko sya, di ako tumingin sa iba. Sana ganun din sya.